არზა სართიჭალელი გლეხებისა, მათთვის სახასო ყმობის წყალობის თაობაზე ოქმი ერეკლე II-ისა საგარეჯოს მოურავ ჯამასპისადმი, გლეხების თხოვნის დაკმაყოფილების და მათი სახასო ყმებად გამოცხადების შესახებ
- საუკუნე
- XVIII
- წელი
- 1779 წ. 29 ივნისი
- ტექსტის მატარებელი
ქაღალდი
- ავთენტურობა
- პირი
- დაცულობის ადგილი
- საქართველოს ეროვნული არქივი, საისტორიო ცენტრალური არქივი.
- შიფრი
- 1449/1264
- ძველი სააღრიცხვო-საარქივო ნომერი
- 238, 239
- მასალა
ქაღალდი ნაცრისფერი, დაწერილი შავი მელნით
- ფორმა
- კოდექსი
- კეფების/ფურცლების რაოდენობა
- 2
- დამწერლობის სახეობა
-
- მხედრული
- განკვეთილობა
წერტილი და ტირე ერთ ადგილას
- მდგომარეობა
მოღწეულია სრული სახით, კარგ მდგომარეობაში
- მითითებული თარიღი
ქორონიკონსა უΩზ (1779), იანვრის კთ (29)
- ბეჭედი
-
- შენიშვნა
1. რეგისტრირებულია რუსეთის ადმინისტრაციის მიერ 1817 წ. 1 სექტემბერს, სოვეტნიკი გაბრიელ რატიევი.
2. პირი, ხეც, გადაწერილი XIX ს.-ში, 253.
3. პირი, ფ.1753/59, გვ.93-94, გადაწერილი გიორგი ბოჭორიძის მიერ.
4. სახასო (ყმა-მამული) - სამეფო სახლის საკუთრება, რომლის განკარგვა მხოლოდ მეფეს შეეძო; ფეოდალის სახლის საერთო - საგვარეულო ქონება.
5. მოურავი -ეკონომო, მეურვე, დანიშნული სამეფო ხელისუფლების მიერ. იფი სამეურნეო ხასიათის ფუნქციას ასრულებს და საბუთებში გვხვდება X-XI სს-იდან. XVIII ს-შიმოურაცის როგორც მოხელის ფუნქცია გაიზარდა. იგი მმართველობის ადგილობრივი აპარატის მოხელეა ქალაქსა და სოფელში. ევალებოდა მართვა და კონტროლი ქალაქსა და სოფელში; ნიხრის დაწესება გასაყიდ საქონელზე; ითავსებდა სასამართლო მოხელის ფუნქციასაც. სოფლის მოურავი ინიშნებოდა სამეფო ხელისუფლების მიერ. ქატრტლსა და კახეთში 38-38 მოურავი იყო. იგი მმართველობის ადგილობრივი აპარატის მთავარი მოხელე იყო, მას ექვემდებარებოდნენ მელიქი, მამასახლისი, ნაცვალი, ქევხა; ჰყავდათ მოურავთუხუცესი. ეს თანამდებობა არ იყო მემკვიდრეობითი.
