თავადობის წყალობის განახლების, სამეფო ხმლის და გერბის ჩუქების წიგნი ერეკლე II-ისა სპარსეთის კარზე მომსახურე სომეხი თავადის თარხან აღამალის ძე ხოჯამინასოვისადმი
- საუკუნე
- XVIII
- წელი
- 1775 წ. 17 თებერვალი
- ტექსტის მატარებელი
ქაღალდი
- ავთენტურობა
- პირი
- დაცულობის ადგილი
- საქართველოს ეროვნული არქივი, საისტორიო ცენტრალური არქივი.
- შიფრი
- 1449/3149
- მასალა
ქაღალდი მწვანე, დაწერილი ყავისფერი მელნით
- ფორმა
- კოდექსი
- კეფების/ფურცლების რაოდენობა
- 1
- დამწერლობის სახეობა
-
- მხედრული
- განკვეთილობა
წერტილი ყოველი სიტყვის შემდეგ
- მდგომარეობა
მოღწეულია სრული სახით, რესტავრირებული
- მითითებული თარიღი
ქორონიკონს უΩგ (1775), თებერვლის იზ (17)
- ბეჭედი
-
- შენიშვნა
1. თავადობის წყალობის განახლების, სამეფო ხმლის და გერბის ჩუქების წიგნი - ,,სამეფო მოწმობა".
2. ახლავს გერბის აღწერილობა.
3. გადამწერის მიერ დაშვებულია შეცდომა გვარში, წერია ჯუღელი უნდა იყოს ჯულჰა (ფ.213, N806).
4. თავადი — ფეოდალური კლასის ზედაფენის წარმომადგენელი XV—XVIII საუკუნეებში საქართველოში, აზნაურთაგან განსხვავებული ცალკე წოდება. XV საუკუნამდე ფეოდალთა კლასის წარმომადგენელთა საერთო სახელი აზნაური იყო. აზნაურთაზედა ფენას დიდებული აზნაურები (დიდებულები), ხოლო ქვედაფენას აზნაურები შეადგენდნენ. „თავადი“ წარმოდგება სიტყვა „თავისაგან“ და ნიშნავსუფროსს. XI—XIV საუკუნეებში ქართულ წყაროებში გვხვდება გამოთქმები „თავადნი კაცნი“, „თავადნი სამეფოსანი“, „თავადი სპათა“, „ვაჭართა თავადი“ და სხვა. ამ შემთხვევებში თავადი უფროსს, თავკაცს ნიშნავს. იმავე დროს თავადიდიდებულის სახლის უფროსსაც უნდა რქმეოდა.
