არზა სუფრაჯ ზურაბისა, ტყვეობიდან დაბრუნებული ყმის გიორგი სარუხანაშვილის სახასო ყმობის თაობაზე ოქმი ერეკლე II-ისა არზის პატრონისადმი, ყმის სურვილის მიხედვით საქმის გადაწყვეტის შესახებ
- საუკუნე
- XVIII
- წელი
- 1772 წ. 26 თებერვალი
- ტექსტის მატარებელი
ქაღალდი
- ავთენტურობა
- პირი
- დაცულობის ადგილი
- საქართველოს ეროვნული არქივი, საისტორიო ცენტრალური არქივი.
- შიფრი
- 1450, 54/180 143-144
- მასალა
ქაღალდი ცისფერი, დაწერილი შავი მელნით
- ფორმა
- კოდექსი
- კეფების/ფურცლების რაოდენობა
- 2
- დამწერლობის სახეობა
-
- მხედრული
- განკვეთილობა
წერტილი და მძიმე რამდენიმე ადგილას
- მდგომარეობა
მოღწეულია სრული სახით, კარგ მდგომარეობაში
- მითითებული თარიღი
ქორონიკონსა უΩ (1772), თებერვლის კვ (26)
- ბეჭედი
-
- შენიშვნა
1. გადამწერის მინაწერი: ,,ასლიდამ თასწორ გარდმოვსწერე თავადი იოსებ სოლაღოვი“.
2. სოვეტნიკი კოლეჟსკი ასესორი თ(ავადი) დიმირტი ზურაბ[ის ძე] ორბელიანოვი.
3. ამისი ნამდვილი ასლი მივიღე; ამას გარდა ერთი თათრული წიგნი მივიღე. თებერვლის 8, ჩყჰ (1808) წელსა, ,,ტიტულარნის სოვეტნიკი, თავადი ზაალ ზურაბოვი“.
4. სუფრაჯი/სუფრაჩი (თურქ.) - სასახლის მოხელე, რომელიც განაგებდა მეფის პირად მომსახურებას. წვეულების, სუფრის ზედამხედველი. საფარეშოს მოხელე, რომელიც მეფის პირად მომსახურებასთან ერთად, ასრულებდა მეფის მიერ ნაბრძანებ დავალებებსაც. სუფრაჯი იგივე ჩუნჩარეხი/ჩუნჩენახი. ჯერ იყო ტერმინი ჩუნჩარეხი შემდეგ შეიცვალა სუფრაჯით, ქართულად მატაკარანი. დედოფალსაც ჰყავდა სუფრაჯი. მათ საპატიო ადგილი ეჭირათ სასახლის მოხელეებს შორის. იგი მეფესთან დაახლოებული და გავლენიანი პირი იყო.
5. სახასო (ყმა-მამული) - სამეფო სახლის საკუთრება, რომლის განკარგვა მხოლოდ მეფეს შეეძლო; ფეოდალის სახლის საერთო - საგვარეულო ქონება.
