განაჩენი ერეკლე II-ის და დედოფალ დარეჯანისა ისაია ოჰანჯანას შვილ ამირაღაანთის და ბარხუდარაშვილის საზიარო წისქვილის შემოსავლის განაწილების შესახებ
- საუკუნე
- XVIII
- წელი
- 1781 წ. 14 იანვარი
- ტექსტის მატარებელი
ქაღალდი
- ავთენტურობა
- დედანი
- დაცულობის ადგილი
- საქართველოს ეროვნული არქივი, საისტორიო ცენტრალური არქივი.
- შიფრი
- 1448/6103
- ძველი სააღრიცხვო-საარქივო ნომერი
- 22
- მასალა
თეთრი ქაღალდი, დაწერილი შავი მელნით
- ფორმა
- კოდექსი
- კეფების/ფურცლების რაოდენობა
- 1
- ზომები
- 412X190
- დამწერლობის სახეობა
-
- მხედრული
- განკვეთილობა
წერტილი ხშირად
- მდგომარეობა
მოღწეულია სრულად, კარგ მდგომარეობაში; საბუთს თავსა და V-ს ზედა ნაწილზე მიკრული აქვს ციფერი ქაღალდი.
- მითითებული თარიღი
ქორონიკონსა უΩთ (1781), იანვრის იდ (14)
- დამტკიცება
ერეკლე II, დედოფალი დარეჯანი; მდივანბეგები: მზეჭაბუკ ორბელიანი, თეიმურაზ ციციშვილი, იესე ოსეს ძე ბარათაშვილი; მდივანი სულხან თუმანიშვილი;
- ხელრთვა
-
- ბეჭედი
-
- გამოცემები
ისიდორე დოლიძე, ქართული სამართლის ძეგლები, ტ.V, 1974 წ. გვ.135-136
- შენიშვნა
1. გვიანდელი მინაწერი: ,,ესაია ამირაღოვის წისქვილის განაჩენია მეფის ირაკლისა და დარეჯან დედოფლის ნაბოძები".
2. წისქვილი - ძლიერი სოფლის აუცილებელი შემადგენელი ნაწილი. წისქვილი განსაზღვრავდა სოფლის ეკონომიკურ სიძლიერეს. დიდ სოფლებში ზოგჯერ ორი ან სამი წისქვილი იყო და რამდენიმე სოფელს ემსახურებოდა. ამიტომ მეწისქვილეობა რთული და საპასუხისმგებლო საქმიანობა იყო და იგი მეტწილად თავისუფლდებოდა საფეოდალო და საეკლესიო გადასახადებისგან. სოფლის გაყიდვის ან შეწირვის შემთხვევაში, სათანადო საბუთში წისქვილი აუცილებლად აღინიშნებოდა. განსაკუთრებული მნიშვნელობა ჰქონდა მდინარე მტკვარზე გამართულ წისქვილებს.
