თოფჩიბაშობის წყალობის წიგნი, ერეკლე II-ისა ქიზიყის მოურავის შვილი პაატასადმი, ახალგაზრდა ყმაწვილებისთვის თოფჩის ხელობის სწავლების პირობით
- საუკუნე
- XVIII
- წელი
- 1780 წ. 7 ნოემბერი.
- ტექსტის მატარებელი
ქაღალდი
- ავთენტურობა
- დედანი
- დაცულობის ადგილი
- საქართველოს ეროვნული არქივი, საისტორიო ცენტრალური არქივი.
- შიფრი
- 1448/1381
- ძველი სააღრიცხვო-საარქივო ნომერი
- 1
- მასალა
ქაღალდი ნაცრისფერი ყვითელი ლაქებით, დაწერილი შავი მელნით
- ფორმა
- კოდექსი
- კეფების/ფურცლების რაოდენობა
- 1
- ზომები
- 276X155
- დამწერლობის სახეობა
-
- მხედრული
- განკვეთილობა
წერტილი ადგილ ადგილ
- მდგომარეობა
მოღწეულია სრული სახით, რესტავრირებული
- მითითებული თარიღი
ქორონიკონსა უΩჰ (1780), ნოემბრის ზ (7)
- ხელრთვა
-
- ბეჭედი
-
- შენიშვნა
1. მეფემ გიო ავალიშვილს დაუნიშნა თოფჩობის ჯამაგირი წლიურად ორმოცი თუმანი.
2. თოფჩი - მეზარბაზნე, მეთოფე.
3. თოფჩიბაში (სპარს.) სამხედრო მოხელე, მეთოფე ჯარისკაცების მეთაური; ეს თანამდებობა XVIII ს-ის მეორე ნახევარში დამკვიდრდა ერეკლე II-ეს დროს.
4. მოურავი - ეკონომი, მეურვე დანიშნული სამეფო ხელისუფლების მიერ. საბუთებში გვხვდება X-XI სს-დან. XVIII ს-ში მოურავის ფუნქციები გაიზარდა და იგი მმართველობის ადგილობრივი აპარატის მოხელეა ქალაქსა და სოფელში ითავსებდა სასამართლო მოხელის ფუნქციასაც. სოფლის მოურავი ინიშნებოდა სამეფო ხელისუფლების მიერ. XVIII ს-ის ქართლა და კახეთში 38-38 მოურავი იყო და ჰყავდათ მოურავთუხუცესი. ეს თანამდებობა არ იყო მემკვიდრეობითი.
